දත කඩා ගත්තෙමි ...

පාසල් කාලය කියන්නේ කොයි තරම් සුන්දර කාලයක්ද? ඉතිං ඒ මතක අපි කොහොම අමතක කරන්නද? බට්ටි මේ කියන්න යන්නේ බට්ටි 5 වසරේ ඉන්න කාලේ බට්ටිට වෙච්ච දෙයක්. ඕං හිනාවෙනවා එහෙම නෙවෙයි හොදද?

අපේ ඉස්කෝලේ තිබුනේ ලස්සන කන්දක. ඉතිං හැම පන්තියකටම යන තැන්වල පඩිපෙල් තිබුණා. ඒ දවස්වල පොඩි විවේකයක් ලැබුණ ගමන් අපි කරන්නේ පඩිපෙල් පනින එක. පඩිපෙල් පනිනවා කියන එක හැමෝම දන්නවනේ? නොදන්න අයට දැන ගන්න එක්ක කියන්නම්කෝ. පඩිපෙල පහලම එක ළමයෙක් ඉදගෙන අංක කියනවා. අනිත් ළමයි ටික එයා කියන අංක පැනගෙන පැනගෙන ඇවිත් බිමපාගලා උඩට දුවන්න ඕන. පස්සෙම බිම පාගන කෙනාට තමයි ඊලගට අංක කියන්න වෙන්නේ.

අපි ඉතිං සුපුරුදු පරිදි බුදු මැදුරට යන පඩිපෙල පනින්න එදත් දුවල ගියා. එදා නම් පඩිපෙලේ පළලට වඩා ළමයි හිටියා. හැමෝම හිටියේ හිරවෙලා. කවුරුත් කැමති වුනේ නෑ අයින් වෙන්න. හැමෝටම ඕන වුනේ එකපාර සෙල්ලම් කරන්න. මගේ කරුමෙටද මන්දා මම හිටියේ පෙලියේ අයිනෙම.එකයි කිව්වා පැන්නා. එකපාරටම මෙන්න තුනයි කිව්වා. ඒකත් පැන්නා. පැන්නා ... පැන්නා තමයි කොහේටද දෙයියනේ පැන්නේ? මගේ එහා පැත්තේ හිටිය නදී ඇවිත් එක පාරටම ඇගේ හැප්පුනා. හිතා ගන්න පුළුවන්නේ හැමෝටම මහාමේරු පර්වතේ වගේ ඉන්න නදී ඇවිත් මේ බටු ඇටයක් තරම් බට්ටිගේ ඇගේ හැපුනහම කොහොම විසිවෙන්න ඇද්ද කියලා. (හැබැයි ඕං චිත්ත රූප මවා ගනිද්දී මාව පැරෂුට් එකක් ගානට පියාඹනවා එහෙම මවා ගන්නවා නෙවෙයි හොදද?) ඒ පර්වතේ ඇගේ වැදුනා විතරයි මම විසිවෙලා ගිහින් කන්දෙන් පහලට වැටුනා. අම්මෝ නැගිටින්න හිතන්නත් කලින් මෙන්න අර පර්වතේ වැටුනේ නැතියි ජබොග් ගාලා මගේ ඇග උඩට. දැන් ඉතිං බට්ටි ‍නැගිටින්න තියා හෙලවෙන්නවත් හිතන එක බොරු.

නදී එක පාරටම නැගිටලා ‘අයියෝ ලේ ලේ” කියලා දිව්වා. ‍වේදනාවක් ලොකුවට දැනුනේ නැතිවන නිසා එයා එහෙම ලේ ලේ ගාගෙන දුවද්දී මම හොදටම බයවෙලා නැගිටලා බැලුවා. එයා කෑ ගහගෙන ගිය තරම් ලේ තිබුනේ නෑ. මගේ තොල පොඩ්ඩක් කෙටිලා තිබුණා. ඉස්සරහ දත් දෙකෙන් එක දතක පොඩ්ඩක් කැඩිලා තිබුණා. ඒ සලකුණ නම් තාමත් තියෙනවා. මොකද ලේනා කිරි දත අරගෙන කැකුළු දත දීලා මාස කීයද වුනේ මේක වෙද්දී. වාසනාවකට වෙන මුකුත් වෙලා තිබුනේ නෑ. කට පුරාම වැලි නිසා ළමයි ටික එක්ක ගිහින් හෝද ගෙන මම පන්තියට ගියා.

මෙන්න යද්දී නදී හූ තිය තිය අඩනවා. එයාට හීරීමක්වත් නෑ. මම ලගට යද්දී තවත් හයියෙන් අඩන්න ගත්තා.

‘ මම ඔයාව තල්ලු කලේ නෑ. ඔයා තමයි මාවත් ඇදගෙන වැටුනේ. ** මාමට කියන්න එපා. අනේ මං එයාට හුගක් බයයි”

මාර වැඩේ මේ අපේ තාත්තගේ නම කිය කිය අඩන්නේ. මට තුවාල වුනාට ගෙදර ගිහින් කියයි කියලා බයේ.

‘‘ නෑ අනේ මම කියන්නෑ. ඔයා එක් හිතලා කලේ නෑනේ.” එහෙම කියලා මම එයාලග තියෙන මගේ පුටුවේ වාඩිවෙන්න හැදුවා. අහක බලන් වාඩිවෙන්න හද්දිම මෙයා පුටුව ඇදලා ගත්තා. අනේ බට්ටි පස්ස බිම ඇන ගෙන ආයෙම වැටුනා. දැන්නම් ඉතිං සාම ඉවරයි. ඇයි අනේ මේ මොන වරදක් කලාටද?

‘‘දෙනවා එදා මගෙන් කාපු පැණියි පානුයි”

මලා මෙව්වට තමයි කියනවා ඇත්තේ ගහෙන් වැටුන මිනිහට ගොනා අනිනවා කියලා. මමත් ඉතිං කට පියාගෙන හිටියේ නෑ ගත් කටටම මාත් කිව්වා

‘‘හරි එහෙනම් එදාම මගෙන් කෑව පරිප්පුයී පානුයී මටත් ආපහු ඕන”

‘‘ පරිප්පුයි පානුයි හැමෝම ගේනවනේ. පැණියි පානුයී ගේන්නේ මම විතරයි. ඇරත් ඔයා එදා මට දුන්නේ කලින් දවසේ රෑ හදපු පරිප්පු නේද?”

ඉදලා ඉවරයි මුන්දෑ පන්තිය මැද්දාවේ මගේ සායම යවනවා. දැන් ඉතිං මොක කරලා හරි මේ කට නම් වහන්න ඕන.මම ඉතිං දහ අතේ පොරෙන්නදු දුන්නා . මොන එයා නෙවෙයි අහන්නේ. එයාට ඒ කාපු ඒ පාන් කෑල්ල ඒ පැණි ටිකයි එක්කම ඉල්ලනවා. මේ ලෝකේ මනුස්සයෙක්ට තියා සක්කරයගේ පුතා වයිමටවත් කරන්න පුළුවන් වැඩක්ද අනේ ඒක?

හරි මෙහෙම වැදලා හරි යන්නෑ මම කිව්වා

‘‘හරි හරි  මම ඒකම මවල හරි ගේන්නම්කෝ. ඉන්න මම ගිහිපු ගමන් තාත්තට කියනවා ඔයා තමයි මගේ දත කැඩුවේ කියලා.”

ඒ ගමන නම් නදී බය වුනා.

“ ඕනේ නෑ ඔයා වාඩි වෙන්න. හැබැයි ආයෙ මම ඔයාට කවදාවත් පැණියි පානුයි දෙන්නෑ”

ඉතිං එදා ඒ සිද්ධිය එහෙම වුනා කියලා අපි තරහා වෙලා හිටියේ නෑ. පුරුදු විදියටම ඊට පස්සෙන්දම අපි යාළුවුනා. ඒත් ඉතිං සිද්ධියට අපිට තාමත් හිනා. එයාට අපි දැනටත් විහිළුවට පැණියි පානුයි කියනවා. ඉස්සර කාලේ කරපු මේ බොලද සිද්ධි මතක් වෙද්දී හොදටම හිනා. ඔන්න යාළුවෝ අනුන්ගේ කෑම කද්දී පරිස්සමින් හොදද?