සින්දරෙල්ලා සිහිනය

‘‘ඔයාට අද මහන්සි පාටයි”

“ඔව් චුට්ටක් විතර. ඒත් ඉතිං මේ පැටියා දැක්කහම ‍ඒ සේරම අමතක වෙනවනේ”

එහෙම හුරතල් වෙවී කියන ඔහුව පපුවට තුරුළු කර ගන්නට සිතුණත් මා ආයාසයෙන් එය මැඩ පවත්වා ගත්තේ දාඩිය දමාගෙන ආ විට මා එසේ කරනවාට ඔහු අකමැති බව දන්නා නිසාය.

‘‘ මොකද රත්තරන් මේ ඇගිල්ලට වෙලා තියෙන්නේ”

‘‘ මේ චුට්ටක් විතර ඉදි කටුවට තුවාල වුණා”

‘‘ මම ඔයාට කොච්චර කියනවද රත්තරන් අපිට සින්දරෙල්ලට ඕන හැමදේම සල්ලි වලට ගන්න පුළුවන් කියලා.”

‘‘හරි පැටියෝ මේ චුට්ටක් නේ තුවාල වෙලා තියෙන්නේ. අනේ අපේ පැටියා ආසවෙයිනේ අම්මි මහපු ඇදුම් ඇදලා ඉන්න”

‘‘පණ්ඩිත ආච්චි”

උදාර එහෙම කියලා මාව කේන්ති ගස්සන්නට කොණ්ඩයට දමා තිබූ බූලයද ගලවා ගෙන ඉහල මාලයට දිව්වේ

‘‘හූ හූ අල්ලයි මගේ නැට්ට” කියා කියමින්ය.

ඔහු පොඩි එකෙකු මෙන්ය. දවල් දවසේ තනිව නිවසට වී සිටින මා ඔහු නැතුව ගෙවන හැම තප්පරයක්ම ගෙවා දමන්නේ අමාරුවෙනි. හදපුරා රැකවරණය දෙන ආදරෙය දෙන ඔහු සමග සිටින විට කාලය ගත වෙනවා දැනෙන්නේ නැත. සැබැවින්ම විටෙක ඔහු මට පියෙකි.තවත් විටෙක සැමියෙකි. බොහෝ විට අම්මෙකුගේ තුරුලෙහි නැලවෙන දරුවෙකු වැනිය.

රෑ කෑමෙන් පසු දෙදෙනාම නින්දට ගියද, නින්ද මා අහලකටවත් ආවේ නැත. ශරීරය පුරා දැනුන වේදනාව උහුලාගෙන මා උදාර මුනින්තලා වී නිදා සිටින අයුරු බලා සිටියෙමි. සැප නින්දේ සිටින ඔහුව අවදි කරන්නට මට ලෝබ සිතුනි. දරා ගෙන සිටීමට කොතෙක් උත්සාහ ගත්තද කොදු නාරටිය දිගේ පහලට ඇදීගෙන ආ වේදනාවෙන් මට උහුලා ගැනීමට‍ නොහැකිවුනි.

‘‘ වස්තුවේ මට අමාරුයි”

හීන් හඩින් මා කෙදිරූ හඩට උදාර ගැස්සී අවදි වුනි.

‘‘ ඇයි මැණික ? මොකද මගේ මැණික ?”

“මට ටිකක් අමාරුයි”

“අපි යමු ඉක්මනට ඩොක්ටර් ලගට”

කලබලෙන් කාරය එළියට ගත් උදාර මාව වඩාගෙන ගොස් කාරයෙන් ඉන්දවා නළල සිප ගනිද්දී කොහේදෝ තිබුණු කදුළු ගොනියක් ඇස් මගේ දෙකෙන්  බිමට කඩාගෙන වැටුනි. 

“අනේ රත්තරන් මම මැරුනොත් ඔයා මගේ සින්දරෙල්ලව බලා ගන්නවා නේද?”

“නෑ මගේ රත්තරන් මගේ රත්තරන්ට මුකුත් වෙන්නෑ.”

වේදනාවෙන් මිරිකී සිටි මා සනසවමින් ඔහු එක අතකින් මගේ හිස අතගාන ගමන් වේගයෙන් කාරය ඉදිරියට ගෙන ගියා.

“ රත්තරන් නැගිටින්න දෙයියෝ. අපි හොස්පිටල් එක ලග ඉන්නේ”

උදාරගේ ඒ හඩ මට ඇසුනේ යාන්තමින්ය. ඇස ඇර බලන්නට උත්සාහ කලත් ඔහුගේ රූපය යාන්තමින් පෙනී බොදවී යනු මතකය.

නැවත සිහිය එන විට උදාර මා සිටි ඇදේ වාඩිවී මගේ එක අතක් ඔහුගේ පපුවට තුරුළුකර ගෙන ඉවත බලාගෙන සිටි‍යා. ඔහුගේ ඇස් දෙකෙන් රූරා වැටුනු කදුළු මගේ අත මතට වැටෙත්ම මට සියල්ල අවබෝධ වුණි. මා කිසිම දවසක උදාර හඩනවා දැක නැත. නමුත් අද ඔහු ඉවත බලා ගෙන කදුළු වගුරවද්දී මා ද ඇඩුවොත් එය ඔහුට දරාගැනීමට නොහැකි වනු ඇත.  හැම සැප සම්පතක්ම තිබෙන අපේ කැදැල්ලට කුළුදුලේ ගේන කිරිකැටියාට හුරතලේට “සින්දරෙල්ලා” යැයි කීමට ඔහු ආස කල තරම්. කෑ ගසා අඩන්නට සිතුණි. මැසූ රෝස පාට ඇදුම් සියල්ලම දැන් මා කාට නම් අන්දන්නද? මා අවදිව සිටිනු දුටු උදාර මා බදාගෙන අඩන්නට වුණි.

“ රත්තරන් , සින්දරෙල්ලා ගියා. අනේ අපේ සින්දරෙල්ලා සිහිනය ඉවරයි මැණික”

ප.ලි. කෙටි කතාවකි. බට්ටි හා හා පුරා කියා ලියූ පළමු කෙටි කතාව. අඩු පාඩු එමට ඇති. කියවල යද්දී ඒ ගැන කියලා යන්න අමතක කරන්න එපා. බට්ටිට ඒ වචන හුගක් වටිනවා.