එපා වෙනවා අනේ

මේක නම් මම අසූ හාර දාහට නැගලා ලියන ලිපියක්. පුරුදු විදියටම අදත් උදේ නැගිට්ටා. ඊයේ රෑ මැදලා තිබ්බ කළු කලිසමයී සුදුපාටයී නිල්පාටයී ඉරි තියෙන අත්දිග බ්ලවුස් එකයී ඇදගෙන වැඩට එන්න ලෑස්තිවුනා. බට්ටි කලිනුත් කිව්වනේ වැඩට එද්දී ටික දුරක් පයින් එනවා කියලා. 

අදත් ඉතිං ඒ විදියට මම හැමදාම බහින තැනින් බැහැලා පයින් ආවා. ඒ එද්දී මම මේ මාසේ ගැන හුගක් හිත හිත ආවේ. පපුවට හුගක් ලං කරගෙන හිටිය තුන් දෙනෙක්ම මම මේ මාසේ සදහටම ඈත් කරලා දැම්මා. මම දන්නෑ ඇයි එහෙම කලේ කියලා. ඒත් හිත හයිය කරන් මම ඒදේ කරා.  පැතුම් කෝටියක් නැතිවුනාට අහස උසට එකම පැතුමක් මගේ හිතේ තියෙනවා. ඒ මගේ රත්තරන් අම්මට සැප දෙන එක. මට ඒ අරමුණ කවදාවත් ඈත් වෙන්න බෑ. ඉලක්කය දිහා බලාගෙන උඩට නගිනවා මිස වෙන කිසිදෙයකට හිත යොදවන්න බෑ. ඉතිං ඒ අරමුණට මාව බලෙන් තල්ලු කරන්න පුළුවන් දෙන්නෙක් හෝ ඉන්න එක ගැන මම සතුටු වෙලා මේ ගමන යනවා ඇරෙන්න බිදුණු හිත් ගැන හිත හිතා ලතවෙන්නේ නෑ කියලා මහ හුගක් කල්පනා කරමින් මම හෙමින් හෙමින් පියවර තිබ්බා. සාමාන්‍යයෙන් බට්ටි හෙමින් යන කෙනෙක් නෙවෙයී. ඒත් ඇයි දන්නෑ අද ආවේ හුගක් හෙමින්. වෙන කල්පනාවක හිටියත් යන්නේ පාරේ කියලා මතකේ තියාගෙන මගේ පාඩුවේ තමයී මම ආවේ. 

ම‍ගේ ලගින් බස් එකක් ගියා. (එකක් නෙවෙයී හුගක් ගියා. මං මේ කියන්නේ එක ගොන් බස් එකක් ගැන හොදද?)   ඉතිං ඒ බස්‍එක මගේ ලගින් යනවත් එක්කම මගේ ඇගට මොනවද වැටුනා. වතුර වගයක් කියලා හිතලා මූණට වැටුන ඒවා මම පිහිදැම්මා. ඊයා ඒ වතුර නෙවෙයි කරබාලා බලද්දී මගේ බ්ලවුස් එක පුරාම බුලත් කෙල. දැන් මම මොනවද කරන්නේ.ඔළුවේ, මූණේ, ඇදුමේ බෑග් එකේ හැම තැනම අර බූරු යකා ගහල ගිය බුලත් කෙල. නිසුපා අක්කා බිත්තර නාලා ඇදුම් මාරු කරන් පන්ති ගියාට මේහේ බට්ටි කොහේ ගිහින් එහෙම වැඩට එන්නද? ආපු කේන්තිය වචන වලට පෙරලුවත් වැඩක් නෑ. කට ඇහෙන්නද? පාරෙ යන මිනිස්සු හිතයී මට පිස්සු කියලා. මම ඉවසන් කෙල ගහපු බූරුවගේ හත්මුතු පරම්පරාවටම හොද හූරන ටිකට් එකක්ම ඇදෙන්න කියලා හිතින් හිතමින් ආවා. ලග කඩයකින් වතුර ටිකක් ඉල්ල ගෙන හොද ගත්තා. ඒත් ඒ කහට යන්නෑ. ෂික් මූණ අල්ලද්දිත් මට අප්පිරියාවේ බෑ. මොනා කරන්නද හවස 6 වෙනකල් වැඩ කරන්න වෙනවා. 

ඇයි මේ මිනිස්සු ‍අනිත් අය ගැන පොඩ්ඩක්වත් හිතන්නේ නැත්තේ? ඉස්කෝලේ යන ළමයෙක්ගේ සුදු ගවුමකට ඔහොම වුනානම් ඒ ළමය‍ කොහොමද ඒ ගමන යන්නේ?මනසින් උසස් කියන මිනිස්සු ඇයි මේ කිසිම හිතක් පපුවක් නැති අය වගේ වැඩ කරන්නේ? මම අහලා තියෙනවා සිංගප්පුරුව කියන රටේ පාරේ යද්දී කෙනෙක්ට කෙල ගහන්න ඕන වුනොත් එයා තමන් ලග තියෙන ලේන්සුවකට හරි ගහලා කුණු දානන් තියෙන භාජනයකට ඒක දානවලූ. ඉතිං ඇයි අපේ රටේ මිනිස්සුන්ට තමන්ගේ ගති සිරිත් නිවැරදි කර ගන්න බැරි. මම කියන්නේ නෑ ඒ මනුස්සයා හිතලම මගේ ඇගට කෙල ගැහුවා කියලා. ඒවගේ වාහනයක් යද්දී එක්කෝ බුලත් විට නොකා ඉන්න ඕන . එහෙම ඉන්න බැරි නම් ‍කාපු එක විසි කරද්දී පොඩ්ඩක් කවුද පාරේ යන්නේ කියලා ‍චුට්ටක් බලලා තමන්ගේ වැඩේ කර ගන්න ඕන. 

ෂික් මට නම් හරිම කේනතියි ඒ වගේම දුකයී. ඇයි මේ මිනිස්සු තමන් ගැන විතරක් හිතන්නේ කියලා. මට මුණ ගැහුන අයගෙන් 95%ක්ම තමන් ගැන විතරක් හිතන අය. අනික් එකා මලත් උන්ට කමක් නැති අය. ඉතිං මේ වගේ අයට ආයෙම මනුස්ස ආත්මයක් ලැබෙයිද? විකාරවගේ අනේ මෙව්වා හිතලා මගේ ඔළුවත් අවුල් වෙලා. 

ප.ලි. මේ මාසේ චුට්ටක් විතර අවුල් වෙලා ඉන්නේ. අවුල් වෙලා කියන්නේ මම මං ගැනම කලකිරිල ඉන්නේ. බ්ලොග් කියවන්නෙත් ගොඩක් අඩුවෙන්. අනේ යාළු‍වනේ ඔයාලගේ පෝස්ට් වලට කමෙන්ට් කරන්න  මේ දවස්වල හුගක් අතපසු වෙනවා. මේ මාසේ මට සමාව දෙන්න. ආයේ එහෙම වෙන්නෑ.