නිකමට හිතට ආ දෙයක්

හුගක් දවසකින් පෝස්ට් එකක් දාන්න හිතන් හිටියත් කොහේද ඉතින් රාජකාරි කටයුතු එක්ක ඒක කර ගන්න අමාරැ වුනා.එහෙම වැඩ තිබුනා කියලා අනිත් බ්ලොග් කියවන එක නම් අතපසු කලේ නෑ  හොදද.මගේ ජීවිත කතාවේ ඉතුරැ කොටස ලියන්න ඕන වුනත් මේ වගේ කාර්ය බහුල දවස්වල හරියට ලියා ගන්න බෑ. එහෙම ලිවුවොත් වෙන්නේ කියවන්න කවුරැත් නැති වෙන එක .මට හැමදාම ඕන වුනේ කලින් පොස්ට් එක‍ට වඩා ප්‍රතිචාර  එකක් හරි වැඩි පුර ඊලග පෝස්ට් එකට ලැබිලා තියෙනවා දකින්න. මම විශ්වාස කරනවා මම බලාපොරොත්තු වුනදේ හෙමින් හෙමින් ඉටු වෙනවා කියලා. හැමදාම මම ගියේ හෙමින් ගමන්. කොච්චර තැන් වල වැරදුනත් වැරැද්දුවත් මම කවදාවත් මගේ ගම නතර කරලා නෑ. 

බ්ලොග් ලෝකේ හුගක් දක්ෂයෝ මගේ ලග තනියට, හයියට හැමදාම ඉන්නවා. ඒ අය නොහිටින්න මගේ පලවෙනු පොස්ට් එකෙන්ම මම නතර වෙන්න තිබුනා. මේ පුංචි කාලයේදී මම මගේ කියලා මේ බ්ලොග් ලෝකෙ හදාගෙන ඉන්න තැන ගැන මම හුගක් සතුටු වෙනවා. බ්ලොග් ලියන්න පටන් ගත්තට පස්සේ මගේ හිතට දැනෙන සැහැල්ලුව සත්තකින්ම වෙන කිසිම දෙයකින් මම විදලා නෑ. 

මගේ බ්ලොග් අඩවියේ දී මාව නිතරම දිරිමත් කරන අයගේ කටහඩක් අහන්න. පොටෝ එකක් දකින්න ගොඩක් අසයි. ඒත්එහෙම බැදීමක් කොහොම ඇති කරගන්න ලැබේද කියන එක මට හරි ප්‍රශ්නයක්.

ආ තව දෙයක් තියෙනවා. මේක මගේ හිතේ තියෙන පුංචිම පුංචි දුකක්. එකට එක හේතුවක් තමයි දුකා අයියා. මගේ මුලින්ම පොස්ට් එකක් කියවල ගියාට පස්සේ දුකා අයියා මේ පැත්තේ ඇවිත් ගියා කියලා කිසිම ලකුණක් නෑ. අනිත් හේතුව තමයි මාරයියා මේ පැත්තට නො‍එන එක. මගේ දැනුමේ හැටියට එයා බ්ලොග් අඩවියේ පතාක යෝදයෙක්. සමාවෙන්න මම මෙහෙම ලිව්වට. මේක මගේ කාලයක් හිතේ තිබුණ දුකක් නිසාමයි ලිව්වේ. අයියලා දෙන්නම සමහර විට මේ පැත්තේ ඇවිත් යනවා ඇති ඒත් අනේ මංදා ? 

 දිගට කියවන්න දෙයක් මම  මේ කාර්ය බහුලත්වය අඩු වුන ගමන්ම ලියනවා. හැමදාම මගේ හයියට ඔය හැමෝම මගේ ලගින් ඉන්න.