කාලය කෙතරම් අපූරැද ......................

ජීවිතය කියන්නේ මහා පුදුම දෙයක්. ඒවගේම කාලය කියන්නෙත් ඒ ජීවිත පුදුමාකාර විදියට වෙනස් කරන එක්තරා මෙවලමක්.මේ ලිපිය ඔයාලා කියවද්දි පුදුමත් වෙයි. මොනවා කරන්නද මේක තමයි හිතේ නියම ස්වභාවය. මේ ලියන්න යන දේ ගැන හුගක් ලියන්න පුළුවන් වුනත් තියෙන පුංචි ඉඩෙන් මගේ හිත සැහැල්ලු කර ගන්න පුළුවන් තරමක් ලියනවා.
ගිය අවුරැද්දේ මැයි මාසේ 28 වෙනිදා. එදා ගෙදරින් ආපු මම තාවනතුරැ ගෙදර ගියේ නෑ කියන එක ඔයාලට විශ්වාස කරන්න පුළුවන් වෙයිද ? ඒක තමයි මගේ ජීවිතයේ ඇත්තම ඇත්ත. ඊටත් වඩා දෙයක් තියෙනවා. ඒ තමයි මම එදා ඉදන් අද වනතුරැ තාත්ත එක්ක එකම එක වචනයක්වත් කතා නොකල හරිම අකීකරැ දුවෙක්. අම්මගේ උපන්දිනේට මාස ගානක් තිස්සේ හීන දැක දැක සැලසුම් හදපු මං තාත්තගේ එක උපන් දිනයක් අමතකම කරලා හෙට ලබන උපන්දිනේටවත් සුභ පතනවද කියලා දෙගිඩියාවෙන් හිටියේ.
 මෙහේ මගේ හෙවණැල්ල වගේ මාව රැක ගන්න අක්කා. එයා කියනවා හැම තිස්සේම බට්ටියෝ පරන දේවල් අමතක කරලා තාත්තට කතා කරන්න කියලා.
ඔව් මං හෙට අනිවාර්යයෙන්ම තාත්තට කතා කරනවා. මේ ජීවිතේ එයා අපට මොනවත් නොදුන්නත් හැමදාම මැරෙනකල් ඒ මගේ තාත්තා. ඒක කොහොම වෙනස් කරන්නද? බීපු වෙලාවට තමයි තාත්තා නරකම නරක. බොනදේ ඇරැනු කොට එයා  වෙන කිසිම වරදක් කරලා නෑ.
කුකුල්මස් ගෙනපු දවසට කකුල කපන්නෙම නැතුව උයලා අල්ලගෙන කන්න මං හරිම ආසයි. මං තාත්තට කතා නොකරත් ඇනටත් එයා මස් කපද්දි දෙපාරක් තුන්පාරක් කකුල කපන්න ගිහින් නොකපා මං හිටිය නම් කියලා කියනවලූ. ඉතිං තාත්තාගේ වැරදි කොච්චර තිබුනත් මං කොහොමද හිත හයිය කරන් ඉන්නේ.
එයා මගේ තාත්තා හැමදාටම. තාත්තටත් කොතනදි හරි ලොකු වරදක් වෙන්න ඇති.නැත්නම් ගිය ආත්මේ අපි ඔක්කොම එකතු වෙලා ලොකු පවක් කරන්න ඇති. එයා බලාපොරොත්තු වුන තැනට අපිට එන්න බැරිවුනා. ඒකෙ දුක එයාට උහුල ගන්න අමාරැ ඇති.
කොච්චර වැරදි කලත් ඉස්කෝලේ තියෙන හැම රැස්වීමකටම තාත්තා ආවා. මාත් හරිම ආසයි තාත්තා එනවට. මොකද අපි කවුරැත් ලස්සන නැති වුනාට තාත්තා හරිම ලස්සනයි.සුදු අත්දිග ෂර්ට් එකක් ඇදලා කළු කලිසම ඇදලා සපත්තු ඩීසන් එකට තමයි තාත්තා එන්නේ. හැම අවුරැද්දෙම ඉස්කොලේ නිවාසාන්තර
තරග වල අම්පර්යාර් විදියටත් තාත්තා යනවා.
ලියන්න දේ කොච්චර දේ තිබුනත් අහස උසට වැඩ නිසා මේ ලිපිය කෙටි කරන්න වෙනවට සමා වෙන්න.
මං පරන හැමදේම අමතක කරලා තාත්තට හෙට සුභ පතනවා.