සෙල්ලමට කරපු වැඩ....

අපේ ඉස්කෝලේ හැම තැනම පළතුරු. මැංගුස්, අඹ, ජම්ඹු , වෙරළු , කෙසෙල් , කජු , වරකා ඔය කියන හැම ජාතියකම පළතුරු ඉස්කෝලේ කදු ගැටය පුරාම තිබුණා. අලුතින් සුදු ගවුමක් ඇදගෙන යද්දිම හිතනවා මේ සුදු ගවුමේ නම් වෙරළු කහට ගා ගන්නේ නෑ නෑ නෑමයි කියලා. මොන ඕක මතක තියෙන්නේ එක්කෝ දවස් දෙකයි නැත්නම් තුනයි. ආයේ ඉතිං පරණ ගවුම් වලට වුණ සෙතේම තමයි ඒකටත්. 

අපිට ඉතිං ගෙවල් වල මොන පළතුර තිබුණත් ඉස්කෝලෙ ගස්වල තියෙන පළතුරු තරම් ඔය එකක්වත් රස නෑ. ඇයි මිස්ලා සර්ලට හොරෙන් පොර කකා කද්දී ඒවගේ පුදුම රසක් නේ තියෙන්නේ.

කෘෂි කර්මය කරන ළමයි තමයි කෙසෙල් ගස් හිටවලා ඒවට සාත්තු කරන්නේ. කෙසෙල් කැන් පැහීගෙන එද්දී අපේ පන්තියේ ඒවටම කියලා සෙට් එකක් ඉන්නවා එයාලා කොහොම හරි කෙහෙල් කැන කපලා කැකිල්ල කැලේ හංගනවා. ඉදෙන ඉදෙන ඇවරිය අතින්ම කඩාගෙන ඉන්ටවල් එකේදී පන්තියට ගෙනවා. ඒ වෙලාවට ඉතිං අපි යාළුවෝ 5 දෙනාටත් අනිවාර්යයෙන්ම දෙනවා. මොකද නැත්නම් ඉතිං ආයේ හදිස්සියෙවත් පිහියක් එහෙම ඕන වුනොත් ඉල්ල ගන්න විධියක් නැති වෙනවනේ ඒකයි. ගෘහ විද්‍යාව මිස්ගෙන් පිහියක් ඉල්ලුවහම මට විතරයි දෙන්නේ. ඒකයි මේ විශේෂ සැලකිලි. ඔය විදියට හොරාට ‍කෙසෙල් කෑවට කවදාවත් අහුවෙලා නම් නෑ.

අපේ පන්තියේ හිටියා කුමා කියලා පිරිමි ළමයෙක්.එයා තමයි පන්තියේ පොර. දවසක් කුමා අරගෙන ආවා ගුඩ් නිවුස් එකක්. කාර්යාලේ ඉස්සරහ තියෙන අඹ ගහ පීදිලාලු. ලොකුම ලොකු අඹ පොකුරක් තියෙනවලු ගහ මුදුනේ. හැබැයි ඉතිං මුදුනේ කිව්වට ඒ ගහ ඒතරම් උස නම් නෑ. දැන් ඉතිං අපිට ඕන වුනා ඔය අඹ ටිකේ රස බලන්න. අමුවෙන් වුනත් මොකද..?

වැඩේනම් ඉතිං හිතන තරම් ලේසි වෙන්නේ නෑ. ඒ දවස්වල හිටිය විදුහල්පතිතුමා හරිම සැරයි. ළමයි විහිලුවට එයාට කිව්වේ බෝරෝන් කියලා. අනේ හැබැයි මම නම් අදටත් ඔය කිව්ව නමේ ‍තේරුම නම් දන්නේ ‍නෑ. විදුහල්පතිතුමා සැරයි කියලා බෑනේ.අපිටත් කොහොම හරි ඕන වුනේ මේ අඹ ටික කන්නම. ඇයි ඉතිං කාර්යාලේ ඉස්සරහ තියෙන අඹ ගහෙන් ඉස්සෙල්ලම අඹ කෑවේ අපි කිව්වහම කොච්චර අඩම්බරයක්ද ඒක. 

හදිස්සියේම දවසක විදුහල්පතිතුමයි , උප විදුහල්පතිතුමයි ආවේ නෑ ඉස්කෝලෙ. එදා තමයි මෙච්චර දවස් හිතපු හීනේ එළි කරගන්න ඉඩක් ලැබුණේ. කුමයි තව පිරිමි ළමයි දෙන්නෙකුයි ගියා ගිහින් විනාඩි පහට ආපහු ආවා. ඒ ආවේ කාර්යාලේ ඉස්සරහ තිබුණු අඹ ගහේ ගෙඩි ටික කඩාගෙන. අපිත් ඉතිං පන්තියේම බිම පොළොවෙ ගහලා කඩන් කෑවා.

ඊට පස්සෙන්දා දෙවන කාලපරිච්ඡේදයේදී පණිවිඩයක් ආවා අපේ පන්තියේ ළමයි ටිකට කාර්යාලේ ඉස්සරහට එන්න කියලා. කේස් එක මොකක් වුනත් කට්ටියම ගිහින් හිට ගත්තා කාර්යාලේ ඉස්සරහින්. වේවැලත් අතේ අරගෙන විදුහල්පති තුමා එළියට ආවා. 

‘එනවා කුමා ඉස්සරහට’  ‘ෂුවර් එකටම මට පදක්කමක් තමයි’ කියලා කුමා හෙමිහිට ඉස්සරහට ගියා.

‘ මේ ගහේ අඹ තිබුණා නේද ?’ මල කෙලියයි. වැඩේ පත්තු වෙලා වගේ. දැන් තමයි අපේ ඇගටත් බයක් ආවේ.

‘දැක්කේ නෑ සර්’

‘මොකටද ඔය බොරු කියන්නේ මම දවස් ගානක් දැක්කා මේ ගහ දිහා බලාගෙන මෙතනින් එහාට මෙහාට යනවා. ගෙඩි කීයක් තිබුණද? කියනවා බලන්න.’

‘තිබ්බා සර් හැබැයි කලබලේට ගනින්න බැරි වුණා.’

පැන්නේ නැතැයි බළලා මල්ලෙන් එළියට.

‘ඒ කියන්නේ කලබලේට කඩාගෙන කාපු නිසා කීයක් තිබුණා ද කියලා දන්නේ නෑ.’

‘නෑ ... නෑ... සර්. සර්ට බයේ මෙතනින් ඉක්මනට යන නිසා ගනින්න බැරිවුනා..’

දැන් නම් විදුහල්පති තුමාට හොදටම තදවෙලා. කුමාත් ඇගට පතට නොදැනි උත්තර දෙනවා.

‘ඇත්ත කියනවා. මේකේ තිබුණු අඹ  කෑවේ තනියමද?’

‘ඔව් සර්’

අයියෝ හිතුවෙවත් නැති විදියට මූ වරද පිළිගත්තනේ.

‘අල්ලනවා එහෙනම් අත’ සර් එහෙම කියද්දිම අපි හත්දෙනත් ගියා ඉස්සරහට අපිත් කෑව කියලා. එකපාරටම ඉස්සරහට ගියාට මොකද ගිය වෙලේ ඉදන් කට්ටිය වෙව්ලනවා. මං දිහා බලලා සර් කිව්වා ‘ආ තමුනුත් ඉන්නවා නේ.’ කියලා. මං ඉතිං හෙමින් බිම බලාගෙන සපත්තුවෙන් පොළොව හීරුවා.කාපුවා වමාරන්න හිතෙන්නේ මේ වෙලාවට තමයි.

දැන් නැතුවට දැන්වදී කියලා හිත හිත ඉදිද්දී සර් ‘ හෙට එද්දී එක්කෙනෙක් අඹ ගෙඩි 10 ගානේ අර ගෙන එනවා”. කියලා.

සර්ට ඕක කියලා කට ගන්න හම්බ වුණේ නෑ ‘ඇයි සර් අඹ වේලන්නද ...? අපේ ගෙදර ඕන තරම් වේලපු අඹ තියෙනවා මං ඕනෙ නම් ගෙනැත් දෙන්නම්’ කියලා කුමා කිව්වා.

ඌටත් කට පියන් ඉන්න බැරි හැටි. දැන් ඉතිං දහය විස්ස කරහම උඹම ගෙනෙන් කියලා මං හිතින් බැන බැන ඉදිද්දී සර් හිනාවෙලා කිව්වා

‘කට්ටියම යනවා පන්තියට. ආයෙ එහෙම ගහකට අත තියලා අහුවෙන්න එහෙම එපා කියලා.’

අපි එක පිම්මට පන්තියට ආවා. කුමාට හොදටම හිනා මිනිහා වැඩ්ඩා වුණා නිසා. ඌ මට ටොක්කක් ඇනලා කිව්වා ‘ඔන්න ඉගෙන ගනින් අලි මෙල්ල කරන හැටි.’